تصمیم گیری از اساسی ترین و بنیادی ترین فعالیت های مترتب به دانش و عمل مدیر مدیریت است. به زبان دیگر می توان عنوان کرد که تصمیم گیری، عام ترین . مجردترین مفهومی است که در دانش مدیریت مطرح است؛ یعنی هر فعالیتی که در حوزه مدیریت صورت می گیرد نوعی تصمیم گیری است. تصمیم گیری جهت حل مسأله صورت می گیرد و در مدیریت معمولاً با عنوان تصمیم گیری عقلانی شناخته می شود. فرایند تصمیم گیری عقلانی برای حل مسأله یعنی تدوین حداقل دو گزینه جهت حل مسأله و انتخاب یک بهترین گزینه برای آن. تصمیم گیری عقلانی بنا به دلایل و علل ذهنی و نیز فرایند اجرایی – عینی با کمبودهایی همراه است که اصطلاحاً بدان عقلانیت محدود در فرایند تصمیم گیری روش های متعددی تدوین شده که همگی آنها را می توان در قالب روشهای پوزیتوسیم تجربی قرار داد، روشهایی که صرفاً جهت حل و کشف علل کمی در فرایند پژوهش بکار می روند. از آنجا که درگیری انسان در علوم انسانی، مشکلات و فرایندهای تحقیق را از علل و ابعاد کیفی و زیبایی شناسانه را مورد مداقه و کشف قرار داد؟ در اینجا است که پارادایم پدیدار شناسانه و هرمنوتیک به یاری پژوهش های مدیریت و کلیت علوم انسانی می شتابد و در حقیق نقاط تماس عینیت و ذهنیت که در لحظات، موقعیت ها و وضعیت های خاصی بر هم منطبق می شوند را مورد هدف قرار می دهد. بر این اساس، آگزیوماتیزه شده در حقیقت خلق و استخراج گزاره های استراتژیک از متن گسترده ادبیات مدیریت جهت غلبه بر نقصان و کمبودهای ذهن و فرایند تحقیق در تصمیم گیری عقلانی(عقلانیت محدود و مفید) بوده که علل کمی را با دقت بالای اندازه گیری و صحت کامل تعیین می کند و روش تحلیل هرمنوتیکی کشف علل کیفی و زیبایی شناسانه جاری و ادغام شده و مزوج در مشکلات و فرایندهای تحقیق را بعهده می گیرد.
', './data/jmk/coversheet/cover_fa.jpg'))