دولت الکترونیکی (E- Government) عبارت است از بکارگیری تکنولوژی اطلاعات توسعه دولت؛ به منظور ارائه اطلاعات و خدمات به مردم شرکت های تجاری کارکنان و سایر دوایر دولتی با سهولت بیشتر و کیفیت بهتر. دولت الکترونیکی که ایجاد آن وابستگی زیادی به استفاده دوایر دولتی از شبکه اینترنت برای ارائه اطلاعات و خدمات دارد منجر به تبدیل دولت موجود به دولت ساده؛ اخلاقی؛ مسوولیت پذیر؛ پاسخگو و شفاف و به طور خلاصه دولتی هوشمند (SMAR) خواهد شد.
در این مقاله پس از تعریف دولت الکترونیکی و تبیین کاربردهای اصلی آن شامل دولت با شهروندان (G2C) دولت با شرکت های تجاری (G2B) دولت با کارکنان (G2E) و بالاخره دولت با دولت (G2G) وضعیت دولت الکترونیکی در وزارتخانه های ایران مورد بررسی قرار می گیرد و یک طرح پنج مرحله ای برای پیاده سازی دولت الکترونیکی در ایران پیشنهاد می گردد. این برنامه با پیاده سازی سایت مرجع دولتی (E-Government Portal) که به عنوان پنجره های واحد (Single Window) برای مردم به خدمات دولتی عمل می نماید آغاز می گردد با حضور فعال کلیه دوایر دولتی بر روی اینترنت برای ارائه خدمات و به دنبال آن ایجاد امکان تعامل و تراکنش مالی توسط دستگاه های دولتی (از قبیل دریافت مالیات؛ هزینه آب و برق و جریمه و غیره) تکامل می یابد و نهایتا به ایجاد سازمان های مجازی دولتی که تنها در فضای سایبرنتیکی وجود دارند و هدف اصلی از آنها ایجاد سهولت و سرعت هر چه بیشتر در ارائه خدمات دولتی به مردم است خاتمه پیدا می کند. در مرحله نهایی که اصطلاحا Agency Centric نامیده می شود به صورت یکجا از طریق اینترنت دریافت می کنند. مرحله ای که پیشرفته ترین سطح تکوین دولت الکترونیکی در یک کشور است.
', './data/jmk/coversheet/cover_fa.jpg'))